Pokój nr 1.

- Dziękuję - powiedział, ale ledwie go usłyszałem, bo w tym samym czasie zacząłem się zastanawiać, co ja właściwie robię.
Siedzę na łóżku chłopaka, którego poznałem kilka godzin temu i go obejmuję. Może powinienem wrócić do swojego łóżka i spróbować zasnąć?
Kyon mocno się do mnie przytulił i było to całkiem przyjemne, chyba naprawdę boi się tej burzy. Jest taki bezbronny, jak dziecko. Z drugiej strony ma w sobie jakąś tajemnicę i to mnie intryguje.
Nagle ogarnia mnie niepohamowana ochota, żeby jeszcze raz przyjrzeć się jego twarzy. Odsuwam go trochę od siebie i ręką chwytam brodę. Jest zdezorientowany. Co ja właściwie chcę zrobić?
Zanim rozsądek zdoła mnie powstrzymać, pochylam się szybko i... składam na jego zdziwionych ustach pocałunek.

Nie wiedziałem co robię, i dlaczego. Siedziałem na łóżku w ciemnym pokoju i przytulam się do chłopaka, którego tego samego dnia poznałem. Wszystko przez... Dzięki tej cholernej burzy. Przytuliłem się jeszcze mocniej, jakbym znowu miał 5 lat. Nie wiem czemu, ale czułem się bezpieczny. Ten chłopak mnie intrygował. Mimo, że prawie mnie nie zna, to bez zastanowienia mnie przytulił...
Nagle poczułem, że łapie mnie za brodę i skierował moją twarz wyżej. Co się dzieje? Czułem się zdezorientowany. Co on chce zrobić? Dlaczego?
Pochylił się i... Pocałował mnie. Przeżyłem szok, dosłownie, jednak po chwili oddałem pocałunek. Przeszły mnie lekkie dreszcze. Mam nadzieję, że to nie sen...

... i pocałowałem go.
Przez chwilę był chyba równie zdziwiony jak ja, ale potem oddał pocałunek. Poczułem dreszcz i nagle dotarło do mnie, co ja... Nie, co my robimy.
Odsunąłem się szybko, prawie jak oparzony i w ciemności odskoczyłem od łóżka, potykając się o nadal leżącą na podłodze torbę Kyona.
- Ja... To... - próbowałem coś powiedzieć, ale niezbyt mi szło. - Przepraszam - wydusiłem z siebie w końcu i wybiegłem z pokoju.

[z.t.]

Zobaczyłem, jak Reuben odsuwa się jak oparzony, potykając się o moją torbę.
- Ja... To... Przepraszam. - Powiedział i wybiegł z pokoju.
Ja siedziałem na łóżku jak wryty i zastanawiałem się, co się przed chwilą stało... Po chwili sam wybiegłem go poszukać, mimo trwającej burzy i ciemności, jednak przez grzmoty co chwilę przeżywałem mini-zawały serca.

【z.t.】

Wszedłem do pokoju pierwszy. Chwyciłem telefon leżący na biurku i włączyłem latarkę - ot, cuda techniki. Znalazłem na dnie szafy jakieś dresowe spodnie, w czymś przecież muszę spać.
Nie zwracałem uwagi na to, co robi Kyon, chyba jeszcze nie przyszedł. Korzystając z okazji, zacząłem się przebierać.

Wpełznąłem do pokoju, nawet nie pukając. Teraz żałuję, że tego nie zrobiłem. Moim oczom ukazał się przebierający się Ru-kun. Czułem jak na mojej twarzy pojawia się czerwień, ale szybko skierowałem się w stronę swojego łóżka i podniosłem torbę, wyciągając szorty i inne potrzebne mi rzeczy, a resztę razem z torbą wrzucając do szafy, po czym zacząłem się przebierać. Nadal byłem czerwony jak burak.

Odwróciłem się, słysząc, że ktoś szura torbą.
Kyo stał przy swoim łóżku ze spuszczoną głową.
- Ty... Czy ty... Widziałeś...
Nie, to niemożliwe, nie mógł mnie zobaczyć, nie mógł, prawda? Na szczęście w pokoju nadal było dość ciemno...
Ledwie to pomyślałem, światło się zapaliło i zobaczyłem więcej, niż bym chciał.

- Ty... Czy ty... Widziałeś...
- N-nie, nie widziałemmm... - Przybrałem mniej poważny wyraz twarzy. - Nawet jeśli bym chciał, to ciemno tu jak w du... - Oczywiście, to musiało się stać, tak? Światło zapaliło się, kiedy akurat byłem w trakcie zdejmowania spodni. Pięknie. Zrobiłem się jeszcze bardziej czerwony niż wcześniej. Serce zaczęło mi walić z prędkością F1. Szybko zdjąłem spodnie i założyłem szorty.
- N-n-n-n-nic nie widziałeś. - Dodałem, wrzucając ubrania do szafy.

- N-n-n-n-nic nie widziałeś - powiedział, wrzucając ubrania do szafy.
- J -jasne, zupełnie nic. Oślepłem na ostatnie 30 sekund.
Co za noc.
Położyłem się w pośpiechu na łóżku, choć zupełnie odechciało mi się spać.
- Ej, Kyo, boisz się jeszcze? - zapytałem bez głębszego celu; burza już dawno się oddaliła, chyba. - Wiesz, jakbyś nie mógł spać, to mogę cię przytulić... czy coś - roześmiałem się, żeby wyglądało to na żart.
Wydawało mi się, czy mimo to usłyszałem w swoim głosie cień nadziei?

- J -jasne, zupełnie nic. Oślepłem na ostatnie 30 sekund.
No, mam taką nadzieję.
- Ej, Kyo, boisz się jeszcze? Wiesz, jakbyś nie mógł spać, to mogę cię przytulić... czy coś - roześmiał się.
- Nie boję się... Aż tak bardzo, jak wcześniej... - on to by mnie mógł przytulać cały czas, pomyślałem. - Mam nadzieję, że burza nie wróci...

Nie wiedziałem, ile dokładnie czasu minęło. Leżałem na łóżku, przewracając się z boku na bok.
- Kyo, śpisz już? - rzuciłem w przestrzeń. Nie doczekałem się odpowiedzi. - Bo wiesz, smutno mi trochę. Nigdy nie wyjeżdżałem na długo z domu sam. - Albo mi się wydaje, albo mówię sam do siebie. - W sumie się dziwię, ale całkiem cię polubiłem. No i w ogóle to, nie wiem, czy uwierzysz, ale jesteś naprawdę przystojny i chciałbym cię jeszcze kiedyś pocałować. Było całkiem fajnie, no nie?
Uśmiechnąłem się sam do siebie. Kiedy powiedziałem to wszystko, od razu zrobiło mi się lżej na duchu.

- ... W sumie się dziwię, ale całkiem cię polubiłem. No i w ogóle to, nie wiem, czy uwierzysz, ale jesteś naprawdę przystojny i chciałbym cię jeszcze kiedyś pocałować. Było całkiem fajnie, no nie?
... Ja wcale nie spałem, na chwilę osłupiałem, ale po chwili obróciłem się w stronę Reubena i oparłem brodę na ręce.
- Ruu-kun~.- Uśmiechnąłem się szyderczo. - Wcale nie śpię. Ja ciebie też lubię, a nigdy nie miałem znajomych. Ufu, i nawzajem... - Wypowiadając ostatnie zdanie lekko się zarumieniłem. - Tak, było fajnie... - Dodałem szeptem, po czym zatopiłem twarz w poduszce.

- Ruu-kun... - Nie usłyszałem zbyt dokładnie reszty zdania, bo żołądek skręcił mi się w supeł. A jednak nie mówiłem do ściany. - Tak, było fajnie. - Naprawdę to powiedział czy tylko mi się wydawało?
Nie pamiętam, kiedy serce ostatni raz biło mi tak dziko.
Błyskawicznie podjąłem decyzję, zbytnio nad nią nie myśląc. Wyskoczyłem z łóżka i po chwili znalazłem się przy łóżku Kyo. Szybko znalazłem dłońmi jego twarz, nie pytając, czy mogę. Miał naprawdę delikatną, miłą w dotyku skórę.
- Ja... nie mogę inaczej - wyszeptałem tylko, niecierpliwie szukając jego ust.
Nie wiem, co we mnie wstąpiło.

Usłyszałem, jak Ru-kun wstaje i podchodzi do mojego łóżka, łapiąc w dłonie moją twarz.
- Ja... nie mogę inaczej - wyszeptał. Nie wiedziałem o co mu chodziło.
Bez zastanowienia podniosłem się, objąłem jego szyję i pocałowałem go. Nie wiem, co mi się stało, serce waliło mi jak szalone.

Czy on jest w ogóle pełnoletni?, przebiegło mi przez głowę, ale mimo wątpliwości pocałowałem go, tym razem bez oporów. Nigdy nie czułem czegoś takiego, jakby... jakbym był w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie. W dodatku z odpowiednią osobą.
- Lubisz mnie? - zapytałem bez sensu, porzucając jego usta i zajmując się szyją, zostawiając na niej widoczne ślady. Niech wiedzą, że nie jest do wzięcia.

Tym razem to on pocałował mnie. Czułem się jednocześnie onieśmielony, szczęśliwy, plus wiele innych emocji na raz. Przysunąłem się do niego.
- Lubisz mnie? - zapytał, odrywając się od moich ust i zajmując się moją szyją. Nie dało się nie czuć dreszczy co chwilę przeszywających moje ciało.
- Oczywiście, nawet bardzo. - Powiedziałem zupełnie szczerze.

- Oczywiście, nawet bardzo - odpowiedział, chyba szczerze.
To zdanie mi mi wystarczyło. Wpiłem się w jego szyję, miejmy nadzieję niezbyt boleśnie. Gdzieś z tyłu głowy usłyszałem głos dziadka pełen dezaprobaty, ale go zignorowałem.
- Jesteś wolny? Spotykałeś. Się. Z. Kimś? - Każde słowo oddzielałem pocałunkami.

Wpił się w moją szyję, cicho jęknąłem. O dziwo, było to przyjemne.
- Jesteś wolny? Spotykałeś. Się. Z. Kimś? - Każde słowo oddzielił pocałunkiem.
- Jestem wolny, nigdy z nikim nie byłem. - Objąłem go mocniej. Ciekaw jestem, czy on już kogoś miał... Nie, nie, ja... Boję się zapytać, wszystkiego na pewno kiedyś się dowiem.

- Jestem wolny, nigdy z nikim nie byłem. - Coraz bardziej mi się to podobało. Teraz na pewno będzie mój.
- Nie wiem, po co nam dwa łóżka - wydyszałem, ledwo nad sobą panując. - Śpij ze mną.

- Nie wiem, po co nam dwa łóżka - wydyszał. - Śpij ze mną.
Popatrzyłem na niego trochę zdziwiony. Cały czas się trzęsłem.
- Nm... Dobrze... - Wykrztusiłem, zatapiając swoją twarz w czerwieni.

Naprawdę się zgodził? To wszystko działo się tak szybko.
Chwyciłem Kyo w ramiona i podniosłem - na szczęście byłem starszy, silniejszy i choć trochę wyższy.
- Dobrze się tobą zaopiekuję - obiecałem, kładąc go na pościeli, która niczym nie różniła się od tej na jego łóżku.
Jeszcze raz go pocałowałem - tym razem powoli i z rozmysłem. Serce waliło mi dziwnie głucho w piersi. Dłonią odgarnąłem włosy z jego prawego oka.
- Chcę, żebyś na mnie patrzył.

Podniósł mnie i położył na swoim łóżku.
- Dobrze się tobą zaopiekuję. - Powiedział. Pocałował mnie po raz kolejny, po czym odgarnął moje włosy z prawego oka. Teraz tak znienawidzone przeze mnie oko było widoczne, jednak nie przeszkadzało mi to.
- Chcę, żebyś na mnie patrzył. - dodał.
Przytuliłem go, a moje serce coraz bardziej i bardziej przyspieszało, czułem się jakbym miał wybuchnąć.
- Będę na ciebie patrzył. O to się nie martw. - Wymruczałem mu do ucha i złożyłem na jego policzku krótki pocałunek.

Jestem spaczony. Dzisiaj ostatecznie to zrozumiałem.
- Będę na ciebie patrzył. O to się nie martw - wymruczał mi do ucha i ledwo powstrzymałem się, żeby nie zawyć.
Kiedy ostatni raz czułem coś takiego? Aż trudno było mi uwierzyć, że wcześniej z nikim się nie spotykał.
- Nie przestawaj - tylko tyle zdołałem z siebie wydusić, zanim opadłem na poduszkę, przygarniając do siebie Kyo.

- Nie przestawaj - mówiąc to opadł na poduszkę przygarniając mnie do siebie.
Czułem się coraz bardziej senny, ledwo się trzymałem.
- Ru-kun... Przepraszam, dłużej nie wytrzymam... Zaraz zasnę... - Wyszeptałem, tuląc się do niego. Kiedy byłem tak blisko Ru-kuna uspokajałem się...

- Ru-kun... Przepraszam, dłużej nie wytrzymam... Zaraz zasnę...
Chyba rzeczywiście był już zmęczony. Przytuliłem go mocniej i zamknąłem oczy. Najwyraźniej będę musiał poczekać.
- Dobranoc, Kyo - wyszeptałem jeszcze i pocałowałem go w czoło.
Już dawno nie czułem się tak spokojny.