Pokój nr 1.

Pokój nie jest duży, ale też nie specjalnie mały- w sam raz by zmieściły się w nim dwie osoby. Wnętrze pomieszczenia jest zaaranżowane w stonowanych barwach . Dominują tu głównie biele i brązy z ewentualną domieszką czerni. Jasne barwy ścian i paneli świetnie komponują się z czekoladowym odcieniem drewna, z którego zrobione są meble takie jak.: łóżka, półki czy biurka. Wchodząc do pokoju w progu przywita was wielki, puszysty i przyjemny w dotyku ciemnobrązowy dywan, który świetnie prezentuje się na tle paneli w odcieniu ecru. Ściany są w podobnej barwie z brązowymi elementami dekoracyjnymi obok, których naprzeciw siebie znajdują się dwa łóżka. Przestrzeń pomiędzy nimi dzieli wielkie okno z parapetem wyłożonym miękkimi poduszkami w odcieniach od bieli przez beże do brązu. W pokoju również znajdują się dwa biurka jak i dwie szafy gdzie każdy ze współlokatorów może poukładać swoje rzeczy bez żadnych sprzeczek czy kłótni o brak miejsca.

~Reuben Speir
~Kyon Dekomori

Odetchnąłem z ulgą, gdy tylko przekroczyłem próg pokoju i z aprobatą przyjrzałem się półkom; z pewnością nie zabraknie mi miejsca na książki.
Otworzyłem walizkę i zacząłem z niej wyciągać ubrania, rzucając je w głąb szafy. Tylko koszule zawiesiłem porządnie; dziadek umarłby ze wstydu, gdyby dowiedział się, że chodzę w pogniecionych.
Wyjrzałem przez okno, ale na trawniku nie zauważyłem żadnego ucznia. Najwyraźniej niewielu dotąd przyjechało.
Wyłowiłem z dna walizki ostatnie książki i odstawiłem je na półkę. Przez chwilę zastanawiałem się, czy którąś przeczytać, ale nie czułem się w nastroju. Zamiast tego usiadłem przy biurku z laptopem i zacząłem pisać maila do brata, relacjonując mu wrażenia z podróży.

Otworzyłem drzwi pokoju, po czym nawet nie rozglądając się wczłapałem do niego powolnym krokiem, i rzuciłem krótkie "Bry." jako przywitanie współlokatora. Miło, przynajmniej nie będę sam w pokoju, mimo wszystko tego nie lubię.
Trzepnąłem torbę na podłogę przy łóżku, po czym klapnąłem na łóżko i wyciągnąłem konsolę z kieszeni bluzy, rozpoczynając nową grę.
- Kyon jestem, miło mi.- powiedziałem nawet nie patrząc na "chłopca" z łóżka obok.

Ktoś otworzył drzwi. Bez pukania. A co, jeśli akurat, nie daj Boże, paradowałbym nago?
- Hej - mruknął pod nosem, nie odrywając wzroku od laptopa. - Reuben.
Dopiero po chwili spojrzałem na mojego nowego współlokatora. No cóż, może jednak nie będzie tak źle - nie wydaje się ani hałaśliwy, ani zbyt pedantyczny.
- Miejmy tylko nadzieję, że nie jest rannym ptaszkiem.
O nie, czy powiedziałem to na głos?

Wyłączyłem konsolę i spojrzałem w stronę chłopaka. No nie powiem, źle nie wygląda.
- Haha, o to się nie martw, śpię ile tylko mogę. I raczej nie zauważysz mojej obecności, nie jestem zbyt głośny.- Fuu... Znaczy kurde, czy ja się zaśmiałem? Mniejsza.
Chwilę później rozłożyłem się na łóżku i zasnąłem...

- Dobrze... wiedzieć. - Nim skończyłem zdanie, Kyon zdążył się położyć i zasnąć.
Uśmiechnąłem się. Chociaż raz trafiłem w pokoju na kogoś, kto prowadzi równie nieregularny tryb życia. Może nawet będziemy w stanie się dogadać.
Podszedłem do okna i ze zdziwieniem zauważyłem, że nad horyzontem gromadzą się ciemne, burzowe chmury. Pojedyncza cienka błyskawica rozjaśniła niebo.
Wzruszyłem ramionami i wróciłem do laptopa.

Nagle głośny grzmot obudził mnie, zeskoczyłem z łóżka i wyjrzałem przez okno. Jasssne, pierwszy dzień w akademiku i burza. Umrę ze strachu przy okazji ośmieszając się przy Reubenie. Szybko wskoczyłem pod kołdrę szczelnie się przykrywając włącznie z głową.
Kiedy usłyszałem kolejny grzmot cicho pisnąłem. N-nienawidzę burz.

Usłyszałem kolejny grzmot, tym razem znacznie bliższy i głośniejszy, a po nim pisk. Odwróciłem się zaniepokojony.
Kyon nakrył głowę kołdrą, co na dłuższą metę groziło uduszeniem. Nie chciałem mieszkać z trupem, więc zapytałem:
- Coś się stało?

- Coś się stało?- Po usłyszeniu tego jeszcze bardziej się wystraszyłem.
- N-n-n-n-nie, z-z-zupełnie n-n-nic się nie dzieje, s-spoko.- Odpowiedziałem, próbując udawać, że wcale się nie boję.

Nic? No jasne, pomyślałem.
- Boisz się burzy, prawda? - zapytałem, nieco już zirytowany. - Lepiej się przyznać, przecież nie będę się śmiał. Chyba.

Cholera... Domyślił się, wszystko stracone, wyśmieje mnie, do końca szkoły nie będę miał przyjaciół bo wszystkim wygada, na pewnooo...
Wziąłem głęboki oddech i wypaliłem - Masz mnie, tak, boję się. Błagam, nie mów nikomuuu...- Mówiąc to prawie totalnie spaliłem się ze wstydu, i jeszcze mocniej zakryłem się kołdrą. Pofuuu...

- Czy wyglądam na plotkarza? - wypaliłem, zanim zdążyłem ugryźć się w język.
Nie no, za kogo ten dzieciak mnie ma? Z drugiej strony nie mogę go zostawić, jeszcze się udusi pod tą kołdrą.
Przybrałem możliwie jak najpogodniejszy wyraz twarzy i podszedłem do łóżka, odgarniając pościel.
- Nie ma się czego bać, szkoła ma piorunochron, no i mamy przecież światło, możemy obejrzeć... - urwałem, bo w pokoju zapanowały iście egipskie ciemności.

- Na plotkarza nie wyglądasz... Ale nie bardzo ufam ludziom.- Powiedziałem.
Kiedy mnie odkrył poczułem lekki chłód. Spojrzałem na niego.
- Nie ma się czego bać, szkoła ma piorunochron, no i mamy przecież światło, możemy obejrzeć... - I w tym momencie Reuben urwał, chyba ze względu na brak światła. Pięknie, i jeszcze to pomyślałem. Skuliłem się na łóżku, próbując nie panikować.
- Zaraz tu umrę, zaraz tu umrę, zaraz tu umrę... - zacząłem powtarzać pod nosem jak jakąś mantrę. Dokładnie, umierałem ze strachu, haha.

Dobra, nie tak to miało wyglądać.
- Od ciemności się nie umiera - stwierdziłem pewnie i usiadłem na łóżku. - Jeśli się boisz, to najlepiej byłoby, gdybyś wszystko przespał, ale podejrzewam, że dopóki się nie uspokoisz, będzie to niemożliwe.
Kyon skulił się, a ja dopiero teraz zauważyłem, że jedno oko ma inne niż drugie. Heterochromia? No pięknie, już zaczynam przybierać lekarski ton.
- Ok, może porozmawiajmy. Skąd jesteś? I dlaczego tak boisz się burzy? - Nie mogłem się powstrzymać przed zadaniem drugiego pytania z lekkim uśmiechem.

- Od ciemności się nie umiera.- chłopak powiedział to dość pewnym tonem i usiadł na łóżku. Jeśli się boisz, to najlepiej byłoby, gdybyś wszystko przespał, ale podejrzewam, że dopóki się nie uspokoisz, będzie to niemożliwe.
Wiem, że się nie umiera, ale do cholery, w części nadal jestem małym dzieciakiem.
- Ok, może porozmawiajmy. Skąd jesteś? I dlaczego tak boisz się burzy?- Kiedy zadał drugie pytanie lekko się uśmiechnął. Tsa, jestem żałosny.
- Taaa... Więc no... Ogólnie to do 12 roku życia mieszkałem w Japonii, później przeprowadziliśmy się do Norwegii... A co do burzy... Kiedy byłem mały, to tak jakby drzewo prawie mnie przytrzasnęło po tym jak przewróciło się pod wpływem uderzenia pioruna...- głupi ja, nawet nie umiem normalnie mówić.- Hm, a może ty powiesz coś o sobie?- próbowałem się uśmiechnąć, ale nie wyszło.

- Japonia? - wstrzymałem oddech. - To... To cudownie!
Nie zdziwię się, jeśli Kyon spojrzy na mnie jak na jakiegoś psychofana, ale prawda jest taka, że uwielbiam wszystko, co związane z Japonią. Dobra, pora się uspokoić.
- A ja? - Mówienie o sobie nigdy nie sprawiało mi przyjemności. - Jestem ze Szkocji, mieszkałem tam przez ostatnie cztery lata. Wcześniej dużo podróżowałem z rodzicami i bratem, bo tata był naukowcem.
Jeszcze chwila i wpadnę w depresję. Dlaczego w ogóle zaczynałem ten temat?

- Tooo... Lubisz Japonię? Fajnie, większość ludzi, których spotkałem, nie przepadała za nią...- popatrzyłem na niego, po czym zauważyłem, że moje prawe oko jest odsłonięte, szybko zasłoniłem je grzywką. Uw, oby nie zauważył...
- A ja? Jestem ze Szkocji, mieszkałem tam przez ostatnie cztery lata. Wcześniej dużo podróżowałem z rodzicami i bratem, bo tata był naukowcem.
Jego tata był naukowcem? - pomyślałem.
- Był..?- Przez przypadek powiedziałem to na głos - To znaczy eee... Nie chcesz to nie mów, nie chcę sprawiać ci kłopotów czy coś...- Czasami powinienem się zamknąć...

- Był..? To znaczy eee... Nie chcesz to nie mów, nie chcę sprawiać ci kłopotów czy coś...
Powiedział to tak spontanicznie, że nie mogłem spodziewać się żadnych złych intencji. Zresztą może jeśli zajmę go jeszcze chwilę rozmową, to szybciej zaśnie?
- Nie ma sprawy, to żadna tajemnica - zacząłem, starając się panować nad głosem. - Moi rodzice zginęli w wypadku prawie cztery lata temu. No ale został mi brat - dodałem, uśmiechając się, choć przyszło mi to z trudem. - Mieszka w Szkocji z dziadkiem.
Burza chyba nie miała zamiaru dać za wygraną, ale miałem nadzieję, że Kyon zdążył o niej zapomnieć.

- Nie ma sprawy, to żadna tajemnica. Moi rodzice zginęli w wypadku prawie cztery lata temu. No ale został mi brat - dodał, uśmiechając się. - Mieszka w Szkocji z dziadkiem.
Patrzyłem na Reubena przez dłuższą chwilę, lecz potem powiedziałem - Hn... Brat? Heheee...- Nigdy nie wiedziałem co mówić w takich sytuacjach.- Fajnie.- Nieudolnie uśmiechnąłem się połową ust.- Etto, nie miałem nic złego na myśli, nie odbieraj tego źle..!- Zakłopotałem się i zacząłem machać rękami.

Jestem mistrzem wprowadzania ludzi w zakłopotanie, to fakt. Mój biedny współlokator machał rękoma we wszystkie strony, jakby chciał się usprawiedliwić.
- Eee, w porządku - chciałem szybko zmienić temat - Co jest nie tak z twoim okiem?
Poprawka. Jestem mistrzem wprowadzania wszystkich ludzi i samego siebie w zakłopotanie.
- W sumie to nieważne - próbowałem jakoś pokryć zmieszanie i też machnąłem ręką, chyba nieco zbyt gwałtownie, bo poczułem, że czegoś dotykam. - Przepraszam, uderzyłem cię?

- Eee, w porządku. Co jest nie tak z twoim okiem?
Znowu wgapiłem się w Reubena nie wiedząc co mam powiedzieć, jednak on szybko zmienił temat.
- W sumie to nieważne - machnął ręką, uderzając mnie trochę... Zbyt nisko. - Przepraszam, uderzyłem cię?

- Co do okaaa... Sam nie wiem co z nim jest. Co prawda są jakieś tam wady genetyczne czy coś, ale ja się nie znam, do tego ten kolor...- tu zrobiłem małą przerwę w mówieniu. - A-ach, coś poczułem, ale to nieważne...- zmieszałem się trochę, nie wiedziałem co mam powiedzieć, czy o coś zapytać... Mistrzem rozmowy to ja nie jestem. Swoją drogą, on ma całkiem ładne, ciemnobrązowe oczy, idzie się w nich zatracić... Ffff, co ja gadam?! Nienienienienie, tego nie było.

- Oooo, wada genetyczna, mogę zobaczyć? - Boże, pewnie brzmię jak wariat, ale co tam.
Pochyliłem się, bo było przecież ciemno. Może z bliska uda mi się lepiej przyjrzeć.
Chyba Kyon wstydzi się tego oka, bo zasłania je grzywką. Odgarnąłem ją i przybliżyłem się jeszcze trochę, poczułem ciepły oddech na policzku. Chyba się nie zdenerwował, że się tak przyglądam?

- Oooo, wada genetyczna, mogę zobaczyć?- mówiąc to brzmiał całkiem śmiesznie.
- J-jasne...- Odpowiedziałem.
Pochylił się i odgarnął moją grzywkę. Boże, z-za blisko, za blisko. Z niewiadomego mi powodu czułem, jak robię się czerwony. W tym momencie cieszyłem się, że jest jednak ciemno, może nie zauważył.

- J-jasne... - odpowiedział.
Wydawało mi się, czy jego głos zadrżał? Zresztą, nieważne.
- Oooo - tylko tyle byłem w stanie powiedzieć, widząc to drugie oko.
Jest... dziwne. Nie jestem pewien, czy widzę dokładnie, ale chyba ma różowy kolor. Rzeczywiście ciekawe, takie, bo ja wiem, magnetyczne.
- Szkoda, że je zasłaniasz - powiedziałem szczerze. - Wygląda naprawdę świetnie. Mógłbym na nie patrzeć bez końca.
Dobra, to ostatnie mogłem sobie darować. Już miałem zacząć się tłumaczyć, kiedy kolejny, jeszcze silniejszy grzmot wstrząsnął całym budynkiem. W bezwarunkowym odruchu, nad którym nie potrafiłem zapanować, otoczyłem Kyona ramionami. Jego serce bije bardzo szybko.
- Wszystko będzie dobrze - szepcę, głaszcząc uspokajająco jego ciemne włosy.

- Oooo. Szkoda, że je zasłaniasz - powiedział. - Wygląda naprawdę świetnie. Mógłbym na nie patrzeć bez końca.- To ostatnie mógł pominąć, serio. Chociaż zrobiło mi się miło.
- Po prostu mam wrażenie, że ktoś mógłby się wystrasz... - Przerwałem, usłyszałem głośny grzmot, prawie dostałem zawału. Nagle poczułem, że Reuben objął mnie. Nie odepchnąłem go, a wręcz wtuliłem się w niego. Co ja robię, co ja robię? Serce waliło mi jak młot.
- Wszystko będzie dobrze. - szepnął, głaszcząc mnie po głowie.
- Dziękuję... - Powiedziałem tak cicho, że prawie nie było słychać.