Pokój nr 3.

Pokój nie jest duży, ale też nie specjalnie mały- w sam raz by zmieściły się w nim dwie osoby. Wnętrze pomieszczenia jest zaaranżowane w stonowanych barwach . Dominują tu głównie biele i brązy z ewentualną domieszką czerni. Jasne barwy ścian i paneli świetnie komponują się z czekoladowym odcieniem drewna, z którego zrobione są meble takie jak.: łóżka, półki czy biurka. Wchodząc do pokoju w progu przywita was wielki, puszysty i przyjemny w dotyku ciemnobrązowy dywan, który świetnie prezentuje się na tle paneli w odcieniu ecru. Ściany są w podobnej barwie z brązowymi elementami dekoracyjnymi obok, których naprzeciw siebie znajdują się dwa łóżka. Przestrzeń pomiędzy nimi dzieli wielkie okno z parapetem wyłożonym miękkimi poduszkami w odcieniach od bieli przez beże do brązu. W pokoju również znajdują się dwa biurka jak i dwie szafy gdzie każdy ze współlokatorów może poukładać swoje rzeczy bez żadnych sprzeczek czy kłótni o brak miejsca.

~Devin Delgado
~Nevin Delgado

Wszedłem do pokoju mrużąc przy tym oczy, no tak słońce musiało mi o sobie przypomnieć i cóż wspomogło buty mojego brata w zamachu na moje życie. Jęknąłem cicho z bólu leżąc na podłodze i tocząc zażartą wojnę myśli niespokojnych na temat tego czy wstać, czy też zrobić protest i leżeć tak dalej. Stwierdziwszy, oczywiście dopiero po chwili, że jednak robienie z siebie żywej przeszkody nie jest rozsądne wstałem podstawiając w tamto miejsce moją torbę. Jakoś się zemścić musiałem, ale wolę żeby Nevin potknął się o torbę niźli o mnie. I tak mam już przez niego wystarczająco dużo siniaków. Podszedłem do okna, po czym je uchyliłem, wiadomo świeżego powietrza nigdy za wiele, a następnie zaciągnąłem zasłony odcinając w ten sposób dostęp światła do wnętrza pomieszczenia. Uwaliłem się na łóżko wykonując przy tym jakże perfekcyjny rzut do przodu, ci grający w filmach mogliby się ode mnie uczyć. Tak po chwili zastanowienia chyba ostatnimi czasy popadam w samozachwyt. A z resztą nie mój problem... Wyciągałem z kieszeni telefon i włączyłem ostatnio ściągnięte nagranie. A właściwie nagranie stworzone przez mojego brata z moich ulubionych utworów. Był nawet na tyle miły, że zmniejszył mi rozmiar pliku o połowę, choć do tej pory nie wiem jak mu się to udało, ale kij z tym. Narzekać na to nie będę, zwłaszcza, że mam z tego same korzyści. Przymknąłem oczy i wtuliłem się w poduchę. Cisza i spokój, czyli to co kocham... Nie no kogo ja okłamuję, ja ciszę lubię tylko z gorączką...

JAJ! WIDZIAŁEM GO! Znowu! Tego sąsiada... Wpadłem do pokoju. Musiałem jak najszybciej opowiedzieć o wszystkim Devinowi! Jednak cóż, życie. Jak tylko przekroczyłem próg pokoju, przewróciłem się o plecak mojego kochanego młodszego braciszka. Wyjebałem się twarzą o podłogę. Zabolało jak cholera... mój nos. Czułem jak zaczynam krwawić... Buu! Bolało, bardzo bolało! W oczach pojawiły mi się łezki, ale nie rozpłakałem się... jeszcze. Wziąłem chusteczkę i zatkałem dziurki od nosa. Westchnąłem bezradnie i wstałem otrzepując ubranie. Zauważyłem braciszka, ale zignorowałem go. To przez niego miałem kuku teraz. Wypadło mi z głowy nawet to, co chciałem mu powiedzieć. Zrobiłem obrażoną minę i usiadłem na swoim łóżku. Wziąłem swoją teczkę i ołówek. Wyjąłem kartki i zacząłem rysować. Jakoś tak mi się smutno i samotnie zrobiło... Odłożyłem to co przed chwilą wziąłem, wstałem i poszedłem do jego łóżka. Położyłem się obok i wtuliłem się w niego, zamykając oczy. Pomasowałem delikatnie jego brzuszek.
-Devin... Kocham cię, braciszku.-szepnąłem cicho. Jakoś czułem się teraz samotny. Mimo wszystko... nadal pamiętałem, czemu muszę oddychać przez usta. Pomasowałem jego boczek i uszczypnąłem go lekko za karę. Mi krew leciała, ale uznajmy, że jesteśmy kwita. Spojrzałem na niego uważnie i zamruczałem.

Uchyliłem powieki, w momencie w którym usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi. Po chwili uśmiechnąłem się pod nosem z zadowoleniem, gdyż mój plan zemsty osiągnął sukces i teraz mój brat właśnie leżał na ziemi. Ha i masz za swoje mi się butów pod nogi nie podkłada! Spojrzałem na niego, muszę przyznać, że zmartwiło mnie to, że krwawi. Mało tego dureń zamiast pochylić głowę w dół zatkał nos, no przecież tak nie wolno! On się w ogóle nie zna na pierwszej pomocy. Już miałem do niego wstać, gdy on sam podszedł i się we mnie wtulił. Przytuliłem go i pogłaskałem po głowie.
-Ja Ciebie też.-powiedziałem, po czym syknąłem, gdy mnie uszczypnął. Chwilę później podniosłem go do siadu i zmusiłem żeby pochylił głowę i pozbawiłem go tych chusteczkowych tamponów, ze tak je określę.
-Poczekaj chwilkę...-mruknąłem widząc, ze krew nadal leci i szybko poszedłem do łazienki. Kilka sekund później wróciłem z wilgotnym ręcznikiem. Na zajęciach uczono mnie, ze gdy komuś leci krew z nosa należy położyć mu na karku jakiś zimny okład...

Nie rozumiałem o co mu chodzi, kiedy zaczął tak mną dyrygować. To mnie podniósł do siadu, potem zmusił do pochylenia głowy.... Nie był delikatny! Ale cóż, nie opierałem się. Wyjął mi zakrwawione chusteczki i poszedł do łazienki. Ciekaw byłem, co on kombinuje, bo na prawdę tego nie rozumiałem. Co on kombinował? A jeśli chiał mnie zdzielić mokrym ręcznikiem! Albo wypchać papierem toaletowym?! Bałem się trochę... Nigdy nie byłem pewien, co on kombinuje. Kiedy przyszeł z ecznikiem, byłem prawie że pewny że jednak pierwsza opcja. Już chciałem się chować, kiedy on mi ten ręcznik położył na kark. Spuściłem nisko łepek i jęknąłem czując zimno.
-ZIMNE!
Spojrzałem na niego ze łezkami w oczach i pociągnąłem noskiem. Po chwili mi się przypomniało co chciałem mu powiedzieć. Ale nie... nie powiem mu, nie teraz.

Podłożyłem mu chusteczkę pod nos żeby krew miała na co lecieć, jakoś wolałem by nie kapała na jego ubranie. Pogłaskałem go po głowie i uśmiechnąłem się widząc, że moje działania przyniosły efekty. Jak dobrze pójdzie w ciągu następnej minuty całkowicie przestanie krwawić. W międzyczasie wyłączyłem muzykę, cóż jakoś niezbyt wygodnie się rozmawiało, gdy mój telefon buczał gdzieś w pobliżu, a z głośników dobiegał warkot wokalisty. Nie żebym nie kochał jego głosu, no ale bez przesady jako tło do rozmowy był beznadziejny.
-Wiem, że zimnie, ale to pomoże.-powiedziałem czułym tonem, zupełnie jakbym mówił do małego dziecka. Czasami to był jedyny sposób na rozmowę z nim. Może to on był tym starszym, ale to wcale nie oznacza, że był dojrzalszy. Wręcz przeciwnie dzieciak był z niego straszny... Przyjrzałem się uważnie mojemu bratu i odetchnąłem z ulgą widząc, że krew przestała lecieć. Odczekałem jeszcze chwilę i zdjąłem ręcznik z jego szyi, po czym niedbałym gestem rzuciłem go na moją szafkę. Później go odniosę do łazienki, teraz mi się nie chce.