~~Kuchnia~~

Zbiegłem na sam dół budynku, po czym zatrzymałem się tuż przed drzwiami. Czy ja zupełnie zwariowałem? Stop. Przecież nie mogę wybiec na dwór w czasie burzy.
Minąłem bibliotekę, choć wydawało mi się, że dochodzą z niej jakieś głosy. Na wyższych piętrach nikogo nie spotkałem - ani uczniów, ani nauczycieli. Najwyraźniej robili to, co w czasie ulewy jest najbardziej na miejscu, czyli leżeli spokojnie w swoich łóżkach, a nie napastowali niewinnych współlokatorów. A przynajmniej tak mi się wydawało.
- No dobrze, ale co teraz? - zapytałem na głos, wchodząc do pogrążonej w ciemności kuchni.

Obiegłem cały akademik, więc został mi tylko parter... Do biblioteki nie chcę nawet wchodzić, bo jest tam więcej niż jedna osoba... Tak więc kuchnia.
- Ja pieprzę... - Powiedziałem na głos, przed wejściem do pomieszczenia. Otworzyłem drzwi, a moim oczom ukazał się nie kto inny jak mój współlokator.
- Ekhem, dobry wieczór panu, ta ucieczka nie była na miejscu... - Próbowałem mówić w jak najnormalniejszy sposób, ale to było zbyt trudne. - ... Jednakże ja też nie zachowałem się odpowiednio, proszę o wybaczenie. - do oczu napłynęły mi łzy, więc szybko odwróciłem się na pięcie i ruszyłem w stronę drzwi, ale coś mnie od tego powstrzymywało...

Usłyszałem hałas przy drzwiach i zobaczyłem mojego współlokatora.
Cholera jasna, znalazł mnie, pieprzony Sherlock Holmes.
- ... ja też nie zachowałem się odpowiednio, proszę o wybaczenie... - głos mu zadrżał.
Nie no, jeszcze mi się tu rozpłacze. I to będzie moja wina.
- Przestań, Kyo - mogę tak do ciebie mówić, prawda? Nie musisz mnie przepraszać, to ja zachowałem się jak... jak jakiś idiota. - Zatrzymałem go, zanim wyszedł z kuchni. - Chodź, zaparzymy herbatę czy coś... A nie, przecież nie ma prądu - znowu zaczynałem gadać od rzeczy.
Zrób coś, albo zaraz znowu się wygłupię, pomyślałem histerycznie.

- Przestań, Kyo. Mogę tak do ciebie mówić, prawda? Nie musisz mnie przepraszać, to ja zachowałem się jak... Jak jakiś idiota. Chodź, zaparzymy herbatę czy coś... A nie, przecież nie ma prądu. - Uśmiechnąłem się, śmieszyło mnie, że on potrafi zapomnieć o takich rzeczach.
- Jasne, mów na mnie jak tam ci się żywnie podoba. - sięgnąłem do kieszeni, z której wyciągnąłem dwa kartoniki. Taaak, ja zawsze noszę takie rzeczy przy sobie. - Może kakao? - Wyciągnąłem rękę, w której trzymałem mój ulubiony napój w stronę Reubena i potrząsnąłem nią niczym w piosence "PoPiPo" robiła to Miku, nadal się uśmiechając. - Swoją drogą, jak mam ci mówić? Reuben, Ru, Ben, Reubensowsky? - Zapytałem.

- Może kakao?
Kto normalny nosi przy sobie dwa kartoniki, a potem udaje Miku Hatsune? Tym razem zachowałem myśli dla siebie i poczęstowałem się.
- Arigato. - Tak, tak, popisz się, że umiesz po japońsku trzy słowa na krzyż. - Mów, jak chcesz, w sumie nigdzie nie mieszkałem wystarczająco długo, żeby dorobić się jakiejś ksywki.
Spojrzałem na Kyona i mimowolnie roześmiałem się, widząc, że nadal potrząsa swoim kartonikiem.
- Brakuje ci tylko niebieskiej peruki - stwierdziłem. - No i nie wiem, czy umiesz śpiewać, ale na Vocaloida się chyba nadajesz.
Dziwne. Stoimy tu jak gdyby nigdy nic, jakby nic się nie wydarzyło. Ale przecież tego nie da się już odkręcić.

- Arigato. Mów, jak chcesz, w sumie nigdzie nie mieszkałem wystarczająco długo, żeby dorobić się jakiejś ksywki.
Spojrzał na mnie i roześmiał się.
- Brakuje ci tylko niebieskiej peruki - powiedział. - No i nie wiem, czy umiesz śpiewać, ale na Vocaloida się chyba nadajesz.
- Pofufufu, lubię śpiewać, ale nie wychodzi mi to. Miło słyszeć coś takiego, haha. - W takim razie będę mówił... Nm... Ru-kun, mhmm.~ - spojrzałem na niego i opuściłem głowę na prawą stronę.

Prawie zadławiłem się kakao, kiedy Kyon oznajmił mi, że odtąd będzie do mnie mówił "Ru-kun". To takie... słodkie. I jeszcze tak zabawnie przechylił głowę. Znalazłem się w jakimś cudownym równoległym wszechświecie, w którym zachwycają mnie chłopcy. Boże.
- Yyyy - brzmiałem zapewne bardzo inteligentnie. Odsunąłem się o kilka kroków, bo nie wiadomo, co mi jeszcze przyjdzie do głowy. A jak znowu się na niego rzucę? - To może coś mi zaśpiewasz i sam ocenię?

- Yyyy - Odsunął się o kilka kroków. - To może coś mi zaśpiewasz i sam ocenię?
Prawie wyplułem kakao. Śpiewać przy kimś? Huh...
- Ok, ale jak ogłuchniesz to nie moja wina... No to może... "Ningen ga Daisuki na Kowareta Youkai no Uta"... Co prawda nie Vocaloidów, ale uwielbiam tą piosenkę... - Wziąłem głęboki oddech i zacząłem śpiewać, starałem się jak najbardziej mogę. - ... I jak..?

- I jak? - zapytał, a ja mogłem tylko stać z wyrazem zdumienia na twarzy.
- To... To było... - No dalej, muszę coś powiedzieć, bo jeszcze pomyśli, że było beznadziejnie i już nigdy nic nie zaśpiewa, a tego bym nie przeżył. - To był niesamowite! Naprawdę masz talent - stwierdziłem w końcu, przybierając ton krytyka muzycznego. - Wzruszyłem się, to było takie... prawdziwe. O czym śpiewałeś?

- To... To było... - ... beznadziejne? - To był niesamowite! Naprawdę masz talent - powiedział w końcu. - Wzruszyłem się, to było takie... prawdziwe. O czym śpiewałeś?
Zrobiło mi się miło, pierwszy raz przed kimś śpiewałem, i nie było źle.
- Hn, dzięki... Tak skrótem, to to jest o człowieku, który zakochał się w youkai, czyli takim japońskim duchu lub demonie, a youkai także zakochał się w człowieku, aaale na końcu robi się smutno, bo człowiek się starzeje, a youkai ma tak zwane "życie wieczne", no, wiesz o co chodzi. Człowiek umiera, the end. - Powiedziałem, próbując w głowie na bierząco tłumaczyć sobie tekst.
- Haha, a może teraz ty? - Wykrzywiłem usta w iście demoniczny uśmiech.

- Cooo? Nie, lepiej nie, ja... nie bardzo lubię śpiewać. Ok, może to nie do końca tak, że nie lubię, ale zwykle to mój brat śpiewa, a ja mu akompaniuję - próbowałem się jakoś wykręcić. - Tobie też mogę kiedyś zagrać, albo zaśpiewamy coś w duecie.
Nie tak szybko, jeszcze się przestraszy albo pomyśli Bóg wie co.
W tym momencie usłyszałem dziwne hałasy dobiegające z biblioteki. Dziwne, dwuznaczne hałasy.
- Eeee, może lepiej wrócimy na górę? - zaproponowałem. - Chyba pora położyć się do łóżka... Znaczy, ten, no, iść spać.

- Cooo? Nie, lepiej nie, ja... nie bardzo lubię śpiewać. Ok, może to nie do końca tak, że nie lubię, ale zwykle to mój brat śpiewa, a ja mu akompaniuję. Tobie też mogę kiedyś zagrać, albo zaśpiewamy coś w duecie.
Nagle usłyszałem dziwne odgłosy dobiegające z biblioteki. Ru-kun najwyraźniej też.
- Eeee, może lepiej wrócimy na górę? - zaproponował - Chyba pora położyć się do łóżka... - Oh God, o czym ja pomyślałem? - Znaczy, ten, no, iść spać. - Uspokoiłem się.
- T-taaak, to dobry pomysł. - to prawda, nie chciałem słuchać tego czegoś, co właśnie odbywało się w bibliotece, cokolwiek to było. Nie chciałem wiedzieć. - To idziemy?
Poszedłem w stronę drzwi, a następnie udałem się na korytarz.

•z.t.•

- Racja, wracajmy - podążyłem za Kyo.
A teraz jak najszybciej dostać się łóżka, nie przyglądając się za bardzo mojemu współlokatorowi, ani tym bardziej nie skupiając się na tych dźwiękach z biblioteki. Ludzie naprawdę nie mają wstydu. No dobrze, dzisiaj okazało się, że ja też nie mam go zbyt wiele.

[z.t.]

- Yyyy, w jakim garnku gotuje się makaron? Musimy mieć do tego też jakieś sitko czy coś, nie? - zapytałem, wchodząc z Kyo do kuchni.
W świetle dnia wyglądała o wiele mniej złowrogo niż nocą, gdy byliśmy tu po raz ostatni. Na samo wspomnienie niefortunnej nocy zrobiło mi się trochę głupio - powinienem nosić koszulkę z napisem "Nie zbliżaj się, to idiota".

- Wystarczy jakiś zwykły garnek. - Odpowiedziałem. - Aaa, tak, sitko też się przyda.~ - Dodałem szybko. Ta kuchnia przywołuje wspomnienia, ehehe, trochę dziwne.
- Mam makarooon.~ - Stwierdziłem znajdując makaron i zakręcając piruet. Czasem zachowuję się na prawdę dziwnie. Po chwili zacząłem się śmiać z samego siebie.

- Wyciągnąłeś to z kieszeni? - spojrzałem na Kyo niepewnie.
Po chwili zakręcił piruet, a ja patrzyłem na to z jeszcze większym zdziwieniem, a po chwili się roześmiałem.
- W czym mam ci pomóc, baletnico?

- Hahaha, nie tym razem. - Zaśmiałem się. - Po co miałbym nosić MAKARON w kieszeni? - Zapytałem.
- Ejejej, tylko nie "baletnico". - Powiedziałem ze złowrogim spojrzeniem. - Możesz zagotować wodę? Plosiemmm~ - Tym razem spojrzałem na niego niczym szczeniak.

Podrapałem go za uchem jak psa i zapytałem ze śmiechem:
- Może jeszcze zaszczekasz?
Nalałem do garnka wody i postawiłem go na palniku. Poszukałem też w szafce soli (nie miałem przecież w zwyczaju nosić takich rzeczy po kieszeniach) i dodałem trochę do wody.
- Nie krzyw się tak na przyszłość, bo porobią ci się zmarszczki.

- Jak ładnie poprosisz to zaszczekam. - powiedziałem ze śmiechem. - Ok, ok, już nie będę, hehe.~
Kiedy woda się zagotowała wrzuciłem do niej makaron, który po kilku minutach był już gotowy.
- Ok, teraz trzeba od- yyyy ooood-... - Nie umiałem sobie przypomnieć jak to się mówiło. - No, pozbyć się wody. - Powiedziałem w końcu. Zrobiłem wszystko co trzeba i odwróciłem się do Ru-kuna. - Coś jeszcze?

- Odcedzić? - pomogłem, po czym z pewnymi wątpliwościami spojrzałem na garnek. - Będziemy jeść suchy makaron? Znaczy, no, bez sosu? Jak jesteś wegetarianinem czy coś, to wystarczy sam pomidorowy. - Byłem tak głodny, że mogłem nawet zrezygnować z mięsa. - Może nawet dam ci w nagrodę buziaka - uśmiechnąłem się.

- Huh, dla mnie wszystko jedno, nie jestem wegetarianinem. - Uśmiechnąłem się. - Owooo, byłoby miło, i to jeszcze jak.~ - zaśmiałem się, słysząc ton swojego głosu. - Róbta co chceta, towarzyszu Reuben.

- Ale ja nie umiem gotować! - wykrzyknąłem w końcu z żałością.
Czekałem już tylko na to, aż Kyon zacznie się śmiać (czemu wcale bym się nie zdziwił).
- Do tej pory jakoś nie po drodze mi było z kuchnią...

- Ojojoj, biedny Ru-kuuun~ - Podszedłem do niego i objąłem go od tyłu. - Po prostu znajdź jakiś sos czy coś, mnie się nie chce. - Westchnąłem. - To nic trudnego, mówię ci.

- Skoro tak twierdzisz... - Odwróciłem się i pocałowałem go w czubek głowy. - Ale jakbym robił coś źle, to mi powiedz, ok?
Otworzyłem lodówkę i znalazłem w niej coś, co z pewnością było słoikiem z sosem. Bez wahania wyciągnąłem go, nie zastanawiając się nad tym, że być może objadam kogoś z zapasów. Przeczytałem etykietę i postępowałem zgodnie ze wskazówkami.
- Możesz spróbować? - zapytałem, gdy sos był już gotowy.