Sad

Pogoda znacznie się poprawiła od poprzedniego wieczoru, dlatego z chęcią wyszedłem na dwór. Wyglądało na to, że wokół akademii jest mnóstwo miejsca do spacerów i przyjemnego spędzania czasu na świeżym powietrzu.
Ze zdziwieniem patrzyłem na drzewa w sadzie - wydawało mi się wcześniej, że w Szwecji jest zbyt zimno, by rosły tu jakiekolwiek owoce, ale jabłka wyglądały bardzo smacznie. Nie myśląc o tym, że być może szkolny regulamin zabrania ich zrywania, poczęstowałem się jednym, chwytając najbliższą gałąź. Prawdopodobnie i tak żaden nauczyciel nie widział, że to robię.
Obejrzałem się, wypatrując, czy Kyon idzie za mną.

- Ciuuu, chłopie, co ty tak pędzisz? - podszedłem do Reubena. - Ładnie tu. - stwierdziłem, siadając pod jednym z drzew.

- Cieszę się, że ci się podoba - uśmiechnąłem się, jakby wygląd sadu był moją zasługą. - Chcesz też? - wskazałem za jabłko.

- Nie, dzięki. - Powiedziałem, wyciągając z kieszeni Pocky. - A ty może się poczęstujesz? - Wyciągnęłem do Reubena rękę z paczką głupio się uśmiechając. - Zanim zapytasz, tak, ja zawsze noszę przy sobie takie rzeczy. - Rzekłem z poważną miną.

- Gdzie ty to wszystko mieścisz? - zapytałem, głupio mrugając oczami. - Aż się boję, co jeszcze tam chowasz... I dzięki, z chęcią się poczęstuję, jakoś nigdy nie miałem okazji spróbować Pocky.

- W kieszeni spodni. - Powiedziałem robiąc minę jak na idiotę przystało. - Całkiem pojemna jest, a nie wygląda. He~Hee~

Ugryzłem jabłko i wyrzuciłem ogryzek.
- Ja w kieszeni nie mogę zmieścić paczki chusteczek, nie mówiąc o dwóch kartonikach kakao. Chyba pora przejść na dietę - stwierdziłem z teatralną rozpaczą.

- Eee tam, przecież nie jesteś gruby. Ja mam po prostu aż nazbyt szybki metabolizm. - Zaśmiałem się.

Gruby?! - Prawie zadławiłem się ostatnim kawałkiem jabłka. - Wiesz, to chyba trochę za mocne słowo... Oczekiwałem raczej, że energicznie zaprzeczysz i obdarzysz mnie jakimś komplementem - roześmiałem się.

- He heee, jak chcesz. - Popatrzyłem się na niego unosząc brwi. - Co ty gadasz? Wyglądasz idealnie, nie zmieniaj nic w sobie! - Mówiłem teatralnie, przykładając rękę do czoła jak aktor w dramacie.

- Nie, nie, to nieprawda! - wykrzyknąłem, po czym schowałem twarz w dłoniach, ukrywając uśmiech, by zachować pozory dramatu. - Jeśli nie jestem piękny, moje życie nie ma sensu!

- To się idź pociąć. - Zaproponowałem z wrednym uśmieszkiem.

- Dobrze - odparłem grobowym tonem, wstałem i zacząłem powoli iść.

Wstałem i podbiegłem do Ru-kuna, po czym przytuliłem go od tyłu.
- Hehe, nieźle grasz. Prawie się wystraszyłem, że mówisz poważnie.

- Do usług - odpowiedziałem wesoło, odwracając się i kłaniając. - Czy przewidziano jakąś nagrodę za tę iście oscarową rolę?

- Oczywiście, że tak! - Powiedziałem, a następnie pocałowałem go w policzek. - Proszę bardzo. - Dodałem z uśmiechem.

- Dziękuję - powiedziałem łagodnie - jego gest bardzo mnie ujął - jednak po chwili dodałem: - Dziękuję... Dziękuję mojej nauczycielce angielskiego z podstawówki, ponieważ to ona pierwsza dostrzegła mój talent i obsadziła w przedstawieniu "Calineczka", gdzie grałem niemą rolę kreta. To doświadczenie pomogło mi znaleźć się w tym miejscu...
Spojrzałem na minę Kyo, który wyrażała chyba coś między niepewnym rozbawieniem a lekkim zdziwieniem.
- Dziękuję też panu Kyo za pomoc w odegraniu tej wielkiej roli. - Pochyliłem się trochę spoglądając w odsłonięte oko i też pocałowałem go w policzek. - Mam nadzieję na dalszą owocną współpracę.

- Yufufufufu~ - Zacząłem mówić głosem małej dziewczynki. Ta, całkiem nieźle radzę sobie z modulacją głosu. - Nie ma za co, Ru-oniichan~! Wziuu~.

- Wygląda na to, że jesteś dużo lepszym aktorem ode mnie - stwierdziłem, śmiejąc się głośno na te wygłupy. - Zgubiłaś się, dziewczynko?

- Tak, tak bajdzio moćno siem zgubiłam. - Zrobiłem smutną minę, ale po chwili się roześmiałem.

- Czy ty się kiedyś przestaniesz wygłupiać? - zapytałem, promieniując radością. Wyjazd do tej szkoły okazał się jednak nadzwyczaj dobrym pomysłem. - Wiesz, na początku wydawałeś mi się taki raczej... ponury i nietowarzyski.

- Zazwyczaj taki jestem... - Odpowiedziałem.

- Chyba się nie obraziłeś, co? - zapytałem nieco zaniepokojony. - Nie chciałem cię urazić ani nic, to była taka luźna myśl... Jeśli coś cię dręczy, możesz mi powiedzieć

- Nieee, nic się nie stało. - odpowiedziałem z uśmiechem. - Nie ma się o co martwić.